infrastruktura

Kompleks Szkoły im. C. Plater-Zyberkówny składa się z czterech budynków tworzących kwadrat o wewnętrznym dziedzińcu, który służy jako miejsce wypoczynku. W 1883 r. powstał pierwszy budynek – obecnie nazywany budynkiem A – wg projektu arch. Władysława Hirszla, ufundowany ze środków prywatnych hr. Cecylii Plater-Zyberkówny. Był to pierwszy budynek w Warszawie postawiony na cele edukacyjne. Początkowo Hrabianka prowadziła w nim Zakład Naukowo-Rękodzielniczy dla dziewcząt, później zaś szkołę powszechną, której uczennice nazwano Platerkami. W 1910 r. dostawiono kolejne budynki – B, wg koncepcji Adama Oczkowskiego oraz „pałacyk” – budynek C , który służył jako budynek mieszkalny nauczycielom i rezydentom szkoły. W 1892 r. w budynku frontowym na parterze ze składek nauczycieli i rodziców uczennic wybudowano Kaplicę pod wezwaniem Matki Bożej – funkcjonuje ona nieprzerwanie do dziś.

Budynek frontowy, początkowo wystawiony jako 3-kondygnacyjny, zakończony wieżą zegarową, rozbudowano w 1923 r. poprzez podniesienie go o kolejną kondygnację i poddasze. Do 1944 r. istniał również tzw. budynek „szkoły ABC”, prostopadły do ul. Pięknej – niestety nie przetrwał ostrzału „małej PAST-y” podczas Powstania Warszawskiego i się spalił.

W trakcie Powstania Warszawskiego w budynku frontowym A i oficynie B funkcjonował szpital powstańczy VII Zgrupowania AK batalionu „Ruczaj” oraz manufaktura granatów oddziałów AK. Prace w tych strukturach wykonywali nauczyciele i uczennice szkoły.

Właścicielką budynków aż do swojej śmierci 6 stycznia 1920 r. była hrabianka Cecylia Plater-Zyberkówna. Na mocy Jej testamentu własność przeszła w ręce jej współpracowniczek, które w 1921 r. założyły Towarzystwo Oświatowe im. C. Plater-Zyberkówny. Kontynuowały edukację młodych kobiet do 1945 r. Po II wojnie światowej szkoła została zamknięta. Na mocy tzw. dekretu Bieruta własność gruntów i budynków przeszła na rzecz Skarbu Państwa, a w 1950 r. Towarzystwo Oświatowe przestało istnieć. Budynki szkoły przekazano Polskiemu Czerwonemu Krzyżowi. Do 1989 r. prowadził on w budynkach Szkołę Pielęgniarek i Położnych, zaś w budynku D zlokalizowana była przychodnia lekarska. Przez okres komunizmu budynki coraz bardziej podupadały. Kiedy Towarzystwo Oświatowe odzyskało w latach 90. swoją własność, kompleks był w tragicznym stanie. Przeprowadzono wtedy generalny remont budynków – niestety jednak materiały używane w latach 90. nie były najwyższej jakości, zaś środki na taki remont, uzyskane ze sprzedaży działki służącej przed wojną jako dziedziniec zewnętrzny między budynkiem frontowym a ulicą Piękną, były ograniczone.